خودمونی

وبلاگ آدم مثل دوست صميمي آدمه...وقتي کارهايي که کردي ...فکرهايي که داري٫هدفهاتو٫آرزوهاتو براش تعريف ميکني بهت کمک ميکنه که خودتو بهتر بشناسي... يک موقع چيزهايي پيش مياد که اولش خيلي مهم بنظر ميرسه اما بعدآ وقتي موقع تعريف کردنش ميرسه ميبيني که اي بابا اين که اصلآ اهميتي نداشت!!! خيلي وقتها هم از کنارمسئله اي راحت ميگذري ولي بعدآ موقع فکر کردن به اينکه چطوري جمله بنديش کني که براي دوستت تعريف کني يا تو وبلاگت بنويسي ميبيني‌که چه راحت چشمتو بروي موضوع به اين مهمي هم گذاشتي و از کنارش به اين سادگي گذشتي!!!! ميدوني آدم با وبلاگش هم مثل دوست صميميش بايد روراست باشه وگرنه خوب وبلاگه هم مثل دوستت از کجا ميتونه بفهمه مسئله ات چيه که کمکت کنه!!!! ولي مهمتر از اين اينکه بعضي موقعها بايد موقع حرف زدن با دوست صميميت هم مثل وقت نوشتن تو وبلاگت يکذره جلوي زبونتو بگيري و بعضي چيزها رو نگي (اخه بعضي وقتها با نگفتن بعضي حرفها بهتر ميشه خودتو بشناسي)....